Η Δήμητρα Τσαμοπούλου φιλοξενήθηκε από το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ και «ανακρίθηκε» από τους σπουδαστές του. Σε μία άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση, η 3η παγκόσμια πρωταθλήτρια της κωπηλασίας Νέων Γυναικών απάντησε σε ερωτήματα αγωνιστικά και μη.

Αναλυτικά η συνέντευξη της Δήμητρας:

Ποιος ήταν ο λόγος που το 2014 μεταφερθήκατε από το άλμα εις ύψος, στην κωπηλασία;
«Είχα πάθει έναν σοβαρό τραυματισμό (κάταγμα κόπωσης στην περόνη), και είχα απογοητευτεί μένοντας αρκετό χρόνο εκτός. Είχα δοκιμάσει την προηγούμενη χρονιά κωπηλασία και δεν με ενθουσίασε, με αποτέλεσμα να επιστρέψω στο άλμα εις ύψος. Ενώ ένιωθα πως στην προπόνηση έδινα το 100%, δεν έβλεπα την βελτίωση που ενδεχομένως θα ήθελα να δω. Οπότε αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Από τον πόνο που έφερνε ο τραυματισμός είχα φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να περπατήσω. Για έναν παράξενο λόγο όμως, από την στιγμή που αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με την κωπηλασία, δεν με ξαναέπιασε ποτέ το πόδι μου.»

Η αλλαγή αυτή σκεφτήκατε ότι θα έκανε κακό στην εξέλιξή σας;
«Δεν είχα πάρει κάποια σημαντική διάκριση στο άλμα εις ύψος, οπότε αποφάσισα να πάρω ένα ρίσκο και όπου βγει… Τελικά μου βγήκε σε καλό.»

Ποιος σας οδήγησε στην κωπηλασία και γιατί δεν προτιμήσατε κάποιο από τα «λαϊκά»
αθλήματα;
«Αρχικά, δεν είμαι τόσο φαν των ομαδικών αθλημάτων, γιατί είναι πολύ δύσκολο να κάνεις π.χ. 10 άτομα να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και να συνεργαστούν. Στην κωπηλασία, ναι μεν πρέπει να υπάρχει συνεργασία όταν είσαι πλήρωμα, αλλά νιώθω πως είναι διαφορετικό. Ο άνθρωπος που με ώθησε στην κωπηλασία είναι η αδερφή του Σπύρου Γιάνναρου (παγκόσμιος πρωταθλητής και ολυμπιονίκης). Είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Κάναμε μάθημα μαζί, καθώς είναι φιλόλογος, και κάθε μέρα, από το γυμνάσιο, μου έλεγε να πάω στην κωπηλασία. Ο μόνος λόγος που το απέρριπτα ήταν ότι έμπαινα στο ίντερνετ και δεν μου άρεσαν τα ρούχα που φοράνε…»

Τι χρειάζεται κανείς για να πετύχει στον πρωταθλητισμό;
«Θέληση. Πρέπει να το αγαπάς πάρα πολύ, αλλιώς δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις με τίποτα.»

Θα προτείνατε σε ένα νέο παιδί να προτιμήσει την κωπηλασία;
«Βεβαίως. Και όχι μόνο σε ένα παιδί. Θα το πρότεινα και σε ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, καθώς εκτός από ένα καλό σώμα, σου προσφέρει και πνευματική ηρεμία. Σκεφτείτε ότι προσπαθώ να πείσω και τους γονείς μου να ξεκινήσουν…»

 

Νιώθετε πως έχετε την στήριξη οικογένειας, φίλων και προπονητών;
«Αν δεν είχα τους γονείς μου, δεν θα είχα κάνει τίποτα… Είναι δύσκολο για έναν γονέα να δεχτεί πως το παιδί του θα αφιερωθεί στον πρωταθλητισμό, αντί να δώσει Πανελλήνιες και να επιλέξει να δώσει την επόμενη χρονιά. Επίσης, με στήριξαν και οι φίλες μου, μη έχοντας γνώση του αντικειμένου. Επιπλέον, ευχαριστώ τους προπονητές μου που με στήριξαν και με βοήθησαν να «ανέβω».

Τι ρυθμούς προπόνησης απαιτεί ο πρωταθλητισμός στην κωπηλασία και πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί με την προσωπική ζωή;
«Κάνουμε 2 έως 4 προπονήσεις την ημέρα και η κάθε μια διαρκεί 2 με 3 ώρες. Οπότε, αντιλαμβάνεστε πως προσωπική ζωή εκτός «Κοινοβίου» (τα «Camp» για την προπόνηση της εθνικής ομάδας της κωπηλασίας) είναι δύσκολο να έχεις».

Έχετε σκεφτεί να τα παρατήσετε λόγω κούρασης;
«Έχει τύχει να είμαι στην προπόνηση, να τραβάω… και στα διαλείμματα να κλαίω. Μετά λέω στον εαυτό μου «σύνελθε, όλα καλά θα πάνε».

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας πέρυσι, τι πήγε άσχημα μετά τα 1.500 μέτρα και δεν καταφέρατε εσείς και η συναθλήτριά σας να κερδίσετε το χρυσό μετάλλιο; Ήταν ψυχολογικό το πρόβλημα ή η Λευκορωσία και η Ιταλία σας αιφνιδίασαν;
«Ήταν μια κούρσα που είπαμε ότι θα μπούμε μέσα και θα τα δώσουμε όλα. Συνήθως έχεις μια στρατηγική που κρατάς δυνάμεις και στο τέλος δίνεις. Επειδή δεν είμασταν πολύ καιρό πλήρωμα και δεν είχαμε δουλέψει τέτοια στοιχεία, είπαμε ότι θα μπούμε και θα δώσουμε ρυθμό από την αρχή. Στα τελευταία 500 μέτρα ενώ αντιδράσαμε, η βάρκα δεν πήρε την ταχύτητα που θα έπρεπε για να μείνουμε στην πρώτη θέση. Όπως και να έχει, οι δύο άλλες χώρες ήταν πιο δεμένες».

Παράλληλα με την κωπηλασία σπουδάζετε και στην Ιατρική. Μπορείτε να τα συνδυάσετε και τα δύο;
«Δεν συνδυάζονται! Ξεκάθαρα. Ειδικά στο άθλημα της κωπηλασίας, όταν ανήκεις στην Εθνική ομάδα, η ομοσπονδία σε στέλνει π.χ. 4 εβδομάδες στο Ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά. Μένουμε εσώκλειστοι όλοι μαζί και κάνουμε προπόνηση. Οπότε, έχοντας 4 προπονήσεις την ημέρα, και αμάξι να έχεις, δεν μπορείς να φύγεις για να πας στην σχολή…»

Σε αυτό το σημείο που έχετε φτάσει, αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στην κωπηλασία και στην Ιατρική, τι θα διαλέγατε;
«Στην ουσία την έχω κάνει ήδη αυτήν την επιλογή. Αυτή την στιγμή θα προτιμούσα την κωπηλασία, γιατί ο πρωταθλητισμός δεν είναι κάτι που μπορείς να ακολουθήσεις μετά από μια συγκεκριμένη ηλικία. Δεν θα μπορούσα να πω: Τελειώνω σε έξι χρόνια την Ιατρική και μετά επιστρέφω στον πρωταθλητισμό».

Ποια είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας σας έως τώρα;
«Θα πω… το παγκόσμιο που βγήκαμε τρίτες πέρυσι όχι απλά γιατί είναι αναμφισβήτητα το “μεγαλύτερό” μου μετάλλιο, αλλά επειδή ήταν μια δύσκολη χρονιά και αυτό το μετάλλιο ήρθε σαν λύτρωση. Η συναθλήτριά μου Αννέτα Κυρίδου έλειπε στην Αμερική. Ήρθε τελευταία στιγμή εδώ, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί γρήγορα το πλήρωμα. Το θέλαμε πάρα πολύ και ομολογώ πως είμασταν οι μόνες που το πιστεύαμε κιόλας. Οπότε αυτό το μετάλλιο ήρθε σαν «από μηχανής θεός».

Ποια κατάκτηση όμως σας συγκινεί περισσότερο και γιατί;
«Θυμάμαι πολύ έντονα το πρώτο μου μετάλλιο στην κωπηλασία, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Είχα τρέξει μαζί με την Σοφία Ασουμανάκη (4η Ολυμπιονίκης Ρίο 2016) και ενώ δεν ήταν τόσο σημαντικό, καθώς είχαμε βγει τρίτες, το κατακτήσαμε μαζί με την ”κολλητή“ μου και ήταν ο πρώτος μου αγώνας, στον οποίο είχα τρομερό άγχος».

Η καλύτερη συμβουλή που έχεις δεχθεί από την Σοφία Ασουμανάκη;
«Μπες μέσα, κεφάλι μέσα… και τράβα».

Είχατε πρόσφατα έναν τραυματισμό. Πόσο σας επηρέασε;
«Δυστυχώς για κακή μου τύχη τραυματίζομαι μετά τα πανελλήνια πρωταθλήματα. Πέρυσι, έμεινα ένα μήνα εκτός, με πρόβλημα στην μέση. Φέτος είχα τον χειρότερο τραυματισμό που είχα ποτέ (στα πλευρά). Έμεινα δύο μήνες εκτός και δεν μπορούσα καν να περπατήσω. Μέχρι και η αναπνοή ήταν βάσανο… Πέφτεις ψυχολογικά, αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να σε πάρει από κάτω».

Ποιος είναι ο συνηθέστερος τραυματισμός στην κωπηλασία;
«Επειδή κάνουμε πολλά βάρη, μπορείς να τραυματιστείς αν τυχόν κάνεις κάποιο λάθος στην τεχνική. Επίσης, επειδή τρέχουμε συχνά, ταλαιπωρούμαστε από τενοντίτιδες.»

Νιώθετε αγωνία πριν από τους μεγάλους αγώνες;
«Όλως περιέργως, την μεγαλύτερη αγωνία την έχω σε πανελλήνιους και διάφορους άλλους εγχώριους αγώνες και όχι στο εξωτερικό. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί».

Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;
«Θα μπορούσα να πω τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020, όμως εκκρεμούν αγώνες οι οποίοι και θα σου δώσουν την πρόκριση στην Ολυμπιάδα, όπως είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών.»

Σε τι επίπεδο βρίσκεστε οι Νέες σε σχέση με την κατηγορία των Γυναικών;
«Σε κατώτερο, όπως είναι φυσικό. Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές κατηγορίες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών στη Γλασκόβη, που σε κάποια φάση κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω 30χρονες και 40χρονες πολυπρωταθλήτριες και σκέφτομαι… «Που είσαι; Τι κάνεις εδώ;». Είναι πολύ μεγάλος ο ανταγωνισμός και υψηλότατο το επίπεδο».

Υπάρχουν χορηγοί στο άθλημα της κωπηλασίας; Στηρίζεται οικονομικά από κάπου;
«Δουλειά, παράλληλα με την κωπηλασία, δεν μπορείς να κάνεις. Είναι ερασιτεχνικό άθλημα, που σημαίνει ότι δεν πληρώνεσαι ούτε από τον όμιλο, ούτε από την Εθνική. Την συγκεκριμένη στιγμή, η Ομοσπονδία δεν έχει χορηγό. Το μόνο που παρέχει είναι τα έξοδα διαμονής και διατροφής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ζεις από την κωπηλασία».

Ποια είναι η γνώμη σας για το «λουκέτο» στον Ε.Ν.Ο.Α (Ελληνικός Ναυτικός Όμιλος
Αιγυπτιωτών);
«Το «λουκέτο» στον Ε.Ν.Ο.Α δεν επηρεάζει τόσο πολύ εμένα, καθώς το γεγονός ότι λείπω συχνά με την εθνική, έχει ως αποτέλεσμα να μην κάνω πια πολλές προπονήσεις στον όμιλο. Βέβαια όμως, είναι ένα μεγάλο εμπόδιο για τα μικρότερα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την κωπηλασία».

Σε παλαιότερες δηλώσεις σας, αναφέρατε πως είστε κατά των συμπληρωμάτων διατροφής. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος;
«Τα φοβάμαι πάρα πολύ, γιατί έχω ακούσει πως κάποια από αυτά δεν είναι ελεγμένα και δημιουργούν διαφορετικές αντιδράσεις στον κάθε οργανισμό. Θέλω να είμαι σίγουρη πως σε περίπτωση που με πάνε για ”anti-doping control“, θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Επιπλέον, στην κωπηλασία οποιοδήποτε συμπλήρωμα και να χρησιμοποιείς, θα πρέπει να ενημερώνεις τον γιατρό της ομάδας. Φάρμακα όπως το ”Vix“ και το ”Panadol cold and flu“ μπορούν να σε βγάλουν ντοπέ…

Είστε ικανοποιημένη από την προβολή που έχει η κωπηλασία από τα Μ.Μ.Ε;
«Καθόλου… Και είναι πολύ στενάχωρο. Είναι ερασιτεχνικό άθλημα, αλλά φέρνει κάθε χρόνο πολλά μετάλλια και διακρίσεις. Είναι στενάχωρο να μην προβάλλεται. Αυτό το βλέπεις και από το γεγονός ότι η Εθνική δεν έχει χορηγό! Είναι πρωτάκουστο! Σε άλλες χώρες, όπως η Νέα Ζηλανδία, διαφημίζεται καθημερινά. Θα ήταν καλό για όλους μας να ανέβει η κωπηλασία σαν άθλημα».

 

Ποιες είναι οι σχέσεις σας με την συναθλήτριά σας Αννέτα Κυρίδου; Γιατί συνήθως, όσο πιο δυνατό είναι το δέσιμο μεταξύ δύο συναθλητών, τόσο καλύτερο είναι και το αποτέλεσμα.
«Βοηθάει αυτό, αλλά όχι πάντα. Έχει τύχει να υπάρχουν συναθλητές που δεν θέλουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον, αλλά να δείχνουν επαγγελματισμό. Λένε: «Μπαίνουμε στην βάρκα, έχουμε έναν κοινό στόχο, δουλεύουμε μαζί.» Με την Αννέτα είμαστε πολύ καλές φίλες. Το καλό μεταξύ μας είναι πως όποια διαφωνία και να έχουμε εντός βάρκας, μόλις βγούμε την λύνουμε αμέσως και δεν την αφήνουμε να μας επηρεάζει».

Η Δήμητρα σε 3 λέξεις; Προτερήματα-Μειονεκτήματα
«Ειλικρινής, ευγενική ( θέλω να πιστεύω) και πρόσχαρη. Γενικά μου λένε ότι είμαι εγωίστρια, αν και δεν το καταλαβαίνω η ίδια».

Κάποιο «Χόμπι»;
«Τρώω. Το καλό με την κωπηλασία είναι ότι μπορείς να τρως όσο θέλεις και να μην πάρεις γραμμάριο. Μου αρέσει πολύ να βγαίνω για φαγητό με την παρέα μου».

Και τέλος… Με την Μαρία Τσαμοπούλου, την πρωταθλήτρια της Ιστιοπλοΐας,
έχετε κάποια συγγένεια;
«Ναι! Δεν το γνωρίζαμε. Δεν ήξερε η μια την ύπαρξη της άλλης. Πριν πάρουμε το Χάλκινο στο Παγκόσμιο, είχα έρθει σε επαφή με τον κ. Μηνά Τσαμόπουλο που είναι δημοσιογράφος και αφού μιλήσαμε, καταλάβαμε ότι είμαστε όντως συγγενείς. Ύστερα μίλησα με την Μαρία και ευχηθήκαμε καλή επιτυχία η μια στην άλλη, πριν από κάποιους αγώνες. Δεν έχουμε βρεθεί από κοντά ακόμα… Μόνο μέσω ”Social Media“».

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Θοδωρής Αρβανίτης
Πρωτοετής ΚΑΡ 2018-19